Już wiesz. 1) Przypomnij sobie założenia programowe Towarzystwa Filomatów. Określ zasady, na których opierała się współpraca członków tego Towarzystwa. 2) Przygotuj słowa klucze, które mogłyby wypełnić mapę myśli związaną z pojęciami: starość i młodość. Odnotuj pozytywne i negatywne strony starości i młodości. Nie Boska Komedia – Zygmunt Krasiński. AKCJA UTWORU PRZENISIONA JEST DO PRZYSZŁOŚCI!!! 1 Boska Komedia to dramat romantyczny podzielony na 4 części, z czego każde dwie części dotyczą innej sprawy: 1 i 2 część - dramat rodzinny 3 i 4 część - dramat społeczny. Obie części łączy postać Męża - Hrabiego Henryka. Odpowiedź. 6 zadanie: Nie boska komedia jest nawiązaniem do Boskiej Komedii Dantego. Jest utworem, który ukazuje destrukcję porządku świata Boskiego. Jest to wieloznaczne i wielotematyczny dramat romantyczny, w którym występują trzy wątki: poetycki, rodzinny i historiozoficzny. Krasiński W swoim dziele w specyficzny sposób traktuje nie jesteś zalogowany Zestaw ostatnio rozwiązywany przez: Jolanta Błażyczek (Drewniak ) (wynik: 85 %) Leszek Maślanka (wynik: 100 %) jvjvj jjhhh (wynik: 100 %) angelika strzelecka (wynik: 80 %) Tomasz Kruk (wynik: 20 %) Najlepsi w kategorii: 1. Krzysztof Ziemlak 2. Anna Nowak 3. Mateusz Pipak 4. Karolina Ostrowska 5. Maja Cierlukiewicz 6 . Home Sztuka, Kultura, KsiążkiJęzyk Polski Kubuś111222 zapytał(a) o 17:28 Zygmunt Krasiński nie boska komedia karta pracy Reszta zdjęć w komentarzach 0 ocen | na tak 0% 0 0 Odpowiedz Odpowiedzi Kubuś111222 odpowiedział(a) o 17:30 Str 2 0 0 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub cena: 10,98 złcena z rabatem: 8,79 zł Pełny opis książki: Nie-Boska komedia opis lekturyWydanie Nie-Boskiej komedii kompletne bez skrótów i cięć w treści. W tym wydaniu znajdziesz odpowiedzi na pytania z podręcznika - „pewniak na teście”, czyli wskazanie zagadnień, które zwykle pojawiają się w pytaniach z danej lektury we wszelkich testach sprawdzających wiedzę, a także w podręcznikach i na klasówkach. Książka zawiera pełen tekst lektury. Na końcu książki zamieszczono opracowanie, w którym znajduje się bardzo szczegółowe streszczenie oraz drugie skrócone, ułatwiające szybkie przygotowanie się przed lekcją. Opracowanie zawiera ponadto plan wydarzeń, wnikliwie wyjaśnioną problematykę oraz szerokie charakterystyki bohaterów. Każda rewolucja pragnie zawsze tego samego - zniszczyć stary świat i na jego gruzach zbudować nowy, lepszy i gwarantujący wszystkim wolność. Czy jednak okrucieństwa, niszczenie kultury i rzeź mają zdolność tworzenia? Hrabia staje na czele obozu kontrrewolucjonistów, ponieważ wie, że istnieją wartości, bez których ludzkość nie może przetrwać - a to właśnie te wartości rewolucja pragnie zniszczyć. Wszystko wydaje się stracone, rewolucjoniści triumfują, stary świat upada. Czy jest jeszcze nadzieja na ocalenie tego, co dobre i godne? Czy jest siła zdolna pokonać rewolucję? Krasiński, jeden z trzech polskich wieszczów narodowych, odpowiada na to pytanie w zaskakującym zakończeniu dramatu. Teraz dostępne wydanie lekturowe w trwałej i użytecznej twardej oprawie!Klienci kupujący tę książkę kupili też...spis treściNie-Boska komedia Część pierwsza Część druga Część trzecia Część czwarta Krótkie opracowanie Krótko o utworze Krótkie streszczenie Motywy Pełne opracowanie Biografia Zygmunta Krasińskiego Kalendarium życia i twórczości Geneza utworu Wyjaśnienie tytułu utworu Czas i miejsce akcji Bohaterowie utworu Plan wydarzeń Streszczenie szczegółowe Charakterystyka głównych bohaterów Hrabia Henryk jako bohater romantyczny Charakterystyka pozostałych postaci Problematyka utworu Racje stron w dramacie społecznym Obraz rewolucji w utworze Historiozofia utworu Wizja poezji romantycznej w utworze Gatunek utworu - dramat romantyczny Budowa utworu Cytaty, które mogą się przydać Indeks komentarzy do tekstu „Nie-Boską komedię” Zygmunta Krasińskiego, a zwłaszcza dwie pierwsze części, można określić jako dramat rodzinny. Główny bohater dzieła nie funkcjonuje w nich jako „Hrabia Henryk”, ale jako „Mąż”. Nie jest on mężnym rycerzem i ostatnim obrońcą chrześcijaństwa (jak w częściach trzeciej i czwartej), ale poetą. Właśnie ten ostatni fakt bezpośrednio przyczynia się do dramatu całej rodziny. Miłość do poezji ostatecznie wzięła górę nad szarą prozą życia. Świeżo upieczony mąż, który w małym kościółku dopiero co poślubił piękną Marię, początkowo nie może uwierzyć w swoje szczęście. Idylla nie trwa jednak długo, ponieważ Chór Złych Duchów nasyła na Męża wielkie pokusy: piękną Dziewicę, sławę i wizję życia w prawdziwym raju. Główny bohater nie potrafił się im oprzeć, co dotkliwie odczuła jego rodzina. Mąż szybko poczuł się rozczarowany przyziemnym życiem i zatęsknił do wznioślejszych zajęć niż przygotowywanie chrztu czy wypełnianie codziennych obowiązków wobec żony i syna: „Od dnia ślubu mojego spałem snem odrętwiałych, snem żarłoków, snem fabrykanta Niemca przy żonie Niemce – świat cały jakoś zasnął wokoło mnie na podobieństwo moje – jeździłem po krewnych, po doktorach, po sklepach, a że dziecię ma się mi narodzić, myślałem o mamce”. Bohater daje upust swojemu egocentryzmowi i egoizmowi, kiedy zgadza się być na każde skinienie Dziewicy. Poeta przyznał widmu, że nigdy nie kochał i nie pokocha Marii, ponieważ uważał się za kogoś lepszego od niej. Małżonka szybko zdała sobie sprawę z tego, że sromotnie przegrywa walkę z poezją uosobioną przez Dziewicę. Kiedy Mąż zdaje sobie sprawę z tego, do czego doprowadził jest już za późno. Za pychę, arogancję i zaniedbywanie rodziny spotkała go bardzo sroga kara – najpierw Maria popadła w obłęd, w konsekwencji czego zmarła, a następnie Orcio, ich syn, zaczął tracić wzrok. Także dziecko padło ofiarą ignorancji głównego bohatera. Podczas chrztu matka poprosiła Boga, by Orcio został wielkim poetą, aby ojciec nigdy od niego się nie odwrócił. Mimowolnie wyrządziła tym samym wielką krzywdę dziecku. Potomek hrabiego przez całe życie dręczony był przeróżnymi wizjami, które uniemożliwiły mu czerpanie radości z dzieciństwa. Szybko stało się jasne, że Orcio nie będzie wiódł długiego i szczęśliwego życia, a być może przewidzi dokładnie dzień swojej śmierci. Można powiedzieć, że dramat rodzinny dobiega końca w części czwartej, kiedy Orcio ginie od zabłąkanej kuli, a jego ojciec rzuca się w ten artykuł?TAK NIEUdostępnij Obraz poety i poezji w Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego Poezja w Nie-Boskiej komedii absolut, powołanie pochodzące od Boga: „(…) Poezjo, matko Piękności i zbawienia.” „(…) Błogosławiony ten, w którym zamieszkałaś, jako Bóg zamieszkał na świecie.” przynosi zgubę tym, którzy oddali jej swoje życie, poświęcili się w jej imieniu: „(...) bo jeno tych gubisz, którzy się poświęcili tobie, którzy się stali żywymi głosami twojej chwały.” jest idealna: „(…) Chwale Twojej niby nic nie zrówna.” tworzona na rozkosz i zadowolenie ludzi: „Ty grasz cudzym uszom niepojęte rozkosze (…)” przeklina tych którzy chcą ją zamknąć tylko w słowa: „(…) kto zdradzi za wcześnie i wyda na marną rozkosz ludziom, temu sypniesz kilka kwiatów na głowę i odwrócisz się(…)” Poeta w Nie-Boskiej komedii ma władze absolutna nad ludźmi, ale także nad przyrodą i zjawiskami atmosferycznymi – cecha Boga: „Gwiazdy wokoło twojej głowy – pod twoimi nogami fale morza – na falach morza tęcza przed tobą pędzi i rozdziela mgły – co ujrzysz jest twoim – brzegi miasta i ludzie tobie przynależą – niebo jest twoim.” gloryfikowany, równy Bogu: „ Chwale twojej niby nic nie zrówna.” W cytacie pojawia się jednak ironia, którą wprowadza słowo „niby”, co sugeruje, że tylko poeta uważa siebie za potężnego. Jest to próba jak gdyby przytoczenia słów samego wieszcza. potrafi wzruszyć, podbudować, wpływa na samopoczucie i kieruje uczuciami ludzi „Ty grasz cudzym uszom niepojęte rozkosze. – Splatasz serca i rozwiązujesz gdyby wianek, igraszkę palców twoich – łzy wyciskasz – suszysz je uśmiechem i na nowo uśmiech strącasz z ust na chwilę – na chwil kilka – czasem na wieki. tworzy poezję wbrew swym ideom, kłóci się sam ze sobą „ Ale sam co czujesz? – ale sam co tworzysz? – co myślisz?” mimo, że jego poezja jest piękna, niesie wielką ideę, on sam w stosunku do niej jest marny, rozbity i słaby, bez wartości : „Przez ciebie płynie strumień piękności, ale ty nie jesteś pięknością. – Biada ci – biada! – dziecię, co płacze w łonie mamki – kwiat polny, co nie wie o woniach swoich, więcej ma zasługi przed Panem od ciebie.” cierpi, lecz nie jest to męczeństwo,: „Ale i ty cierpisz, choć twoja boleść nic nie utworzy, na nic się nie zda.” Chór Złych Duchów dobrze wie, o czym tak naprawdę marzy poeta i czym są go w stanie kusić na pokuszenie – świadczy to o tym, jak poeta jest uległy i jak jego natura jest przyziemna . Są to symbole cech i cnót romantyków (demaskacja romantycznych, „szkodliwych” mitów romantyzmu) : Dziewica – symbol poezji i miłościOrzeł – sławaEden – zachwyt przyrodą „W drogę, w drogę, widma, lećcie ku niemu! – ty naprzód, ty na czele cieniu nałożnicy umarłej wczoraj, odświeżony w mgle i ubrany w kwiaty, dziewico, kochanko poety, naprzód.” „W drogę i ty, sławo, stary orle wypchany w piekle, zdjęty z palu, kiedy cię strzelec zawiesił w jesieni – leć i roztocz skrzydła, wielkie, białe od słońca, nad głową poety.” widzi ideał w dziewicy, nie dostrzega miłości, jaką go darzy żona: „Skądże przybywasz, nie widziana, nie słyszana od dawna – jak woda płynie, tak płyną twoje stopy, dwie fale białe – pokój świątobliwy na skroniach twoich – wszystko, com marzył i kochał zeszło się w tobie.” „Sądziłem, że to ty jesteś marzeniem moim, a otóż po długiej przerwie wróciło ono i różnym jest od ciebie. – Ty dobra i miła, ale tamta... Boże – co widzę – na jawie!” wierzy w przeznaczenie i miłość trwającą przez całe życie: „Przeklęta niech będzie chwila, w której pojąłem kobietę, w której opuściłem kochankę lat młodych, myśl myśli moich, duszę duszy mojej...” jest świadomy tego że jest przeklęty, prześladuje go fatum, które wiąże się z faktem, iż jest poetą: „Tę, której przysiągłem na wierność i szczęście, sam strąciłem do rzędu potępionych już na tym świecie. – Wszystko, czegom się dotknął, zniszczyłem i siebie samego zniszczę w końcu. – Czyż na to piekło mnie wypuściło, bym trochę dłużej był jego żywym obrazem na ziemi?” nie widzi wartości w swojej twórczości: "Poezjo, bądź mi przeklęta, jako ja sam będę na wieki! (...)” Rodzina poety: Orcio jako poeta w Nie-Boskiej komedii Orcio wraz w raz ze swoją matką (żoną hrabiego) mogą być postrzegani jako poeci prawdziwi. Nie żyją marzeniami, lecz ścierają się z bolesną codziennością. Orcio jest synem hrabiego Henryka i Marii. Jego postać tworzona jest w opozycji do ojca - poety przeklętego. Ma nieszczęśliwe dzieciństwo, brakuje mu opieki ojca. Bardzo kocha matkę ale cierpi z powodu jej nieszczęścia. Wiecznie zamyślony lecz brak mu dziecięcej beztroski. Wydaje się być zbyt dojrzały jak na swój młody wiek. Jest łącznikiem między światem realnym, a metafizycznym, czego przykładem są jego rozmowy z matką po jej śmierci. Maria jako poetka w Nie-Boskiej komedii Maria natomiast jest piękna i zakochana w swoim Mężu. Gdy ukochany ją porzuca dla poetyckiej wybranki, modli się o dar poezji. Bóg spełnia jej prośbę, lecz Maria popada w szaleństwo. Umiera w szpitalu dla obłąkanych. Podsumowanie Zygmunt Krasiński dzieli poetów na fałszywych (przeklętych) i prawdziwych (błogosławionych). Ci pierwsi nie są godni nazywania siebie poeta, próbują dostosować poezję do ziemskich realiów, przez co skazani są na klęskę. Tworzą jedynie „na marną rozkosz ludziom”. Przykładem takiego poety jest hrabia Henryk, którego tragizm polega dwoistości natury – z jednej strony jest nieomal boski: „co ujrzysz jest twoim”; z drugiej jednak mały, nic nie znaczący: „za to, żem ścigał za nią i męczył się dla niej, ażem stał się igrzyskiem szatanów.” Jak się okazuje wraz z biegiem akcji – każdy decydujący się na bycie poetą skazany jest na opętanie czy karę. Krasiński pokazuje, że fakt bycia poetą wiąże się z fatum i ściągnięciem na siebie tragedii, przez każdego, kto śmie nazwać siebie wieszczem – Orcio traci wzrok, a żona Hrabiego traci zmysły i umiera.

nie boska komedia karta pracy